خدیجه مقدم، فعال اجتماعی، با تاکید بر اینکه «ما فقط می‌خواهیم صدای کارگران ایران باشیم»، می‌گوید: «الان مهم‌ترین مسئله کارگران معیشت آن‌ها است. خط فقری که خود دولت اعلام کرده یک میلیون و پانصد هزار تومان است، ولی حقوقی که شورای عالی کار برای سال ۹۲ برای کارگران درنظر گرفته ۴۸۷ هزار تومان است.
کارگران در ایران زیر خط فقر زندگی می‌کنند، روزانه پنج کارگر در اثر حوادث ناشی از کار، جان خود را از دست می‌دهند.
در یک سال گذشته بیش از یکصدهزار نفر کارگر از محل کار خود اخراج شده‌اند. بسیاری از اعضای تشکل‌های کارگری بازداشت و به زندان محکوم شده‌اند. بر اساس گزارش‌های موجود، حدود سه میلیون کودک کار در ایران وجود دارد. زنان کارگر در آمارهای رسمی به‌خاطر اشتغال در بخش غیر رسمی، در آمار‌ها جایی ندارند و نادیده گرفته می‌شوند و دو سوم کارگران افغانی ساکن در ایران فاقد مدارک قانونی کار هستند.
با وجود این مشکلات اما صدای کارگران به سختی شنیده میشود و همین شماری از فعالان مدنی را بر آن داشته است تا با راه‌اندازی «کمپین بین‌المللی حمایت از حقوق کارگران ایران» برای تحقق مطالبات کارگران تلاش کنند.
خدیجه مقدم، فعال حقوق زنان که تجربیاتی نیز در زمینه حقوق کارگران داشته است، در گفت‌وگو با رادیو زمانه درباره چگونگی راه‌اندازی این کمپین می‌گوید: «این حرکت در ادامه پیشنهاد شیرین عبادی برای راه‌اندازی کمپین‌های ادواری در زمینه حقوق بشر است که یک سال پیش با کمپین حمایت از دانشجویان آغازشد و پس از آن در مهرماه سال گذشته به مناسبت پنجم اکتبر، روز جهانی معلم با راه‌اندازی کمپین دفاع از حقوق معلمان و معلمان دربند ادامه یافت.»
به گفته این فعال اجتماعی، اکنون نیز در آستانه روز جهانی کارگر، شماری از فعالان مدنی که خودشان زمانی کارگر بوده‌اند یا تجربیات و پژوهش‌هایی در زمینه حقوق کارگران داشته‌اند به همراه برخی فعالان کارگری که در خارج از ایران هستند، با یک برنامه‌ریزی سه ماهه «کمپین بین‌المللی حمایت از حقوق کارگران ایران» را آغاز کرده‌اند.
در بخشی از فراخوان این کمپین آمده است: «با تاکید بر ضرورت اجرای تعهدات ملی و بین‌المللی از جمله تعهدات پذیرفته شده جمهوری اسلامی ایران، در مقاوله نامه‌های شماره ۹۸ و ۸۹ سازمان بین‌المللی کار ILO در مورد آزادی تشکل‌یابی کارگران و معلمان، کمپین بین‌المللی حمایت از حقوق کارگران برای همد لی و همراهی با کارگران ایران از کلیه افرادی که نگران آینده ایران و خواهان آزادی تشکل‌های مستقل کارگری و عدالت اجتماعی و آزادی کارگران مبارز در بند هستند، درخواست میشود، به هر شکل و شیوه ممکن از اول اردیبهشت ۱۳۹۲) ۲۱ آوریل ۲۰۱۳ (تا۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۲ (اول ماه مه ۲۰۱۳) در یک همبستگی جهانی، صدای همه کارگران ایران اعم از کارگران شاغل، کارگران بیکار، زنان کارگر، کودکان کار، کارگران افغان، به ویژه کارگران در بند باشیم.»
فراخوان این کمپین در شرایطی منتشر شده است که به دلیل ممانعت از فعالیت‌های متشکل و مستقل کارگران در سندیکا‌ها و تشکل‌های کارگری، سرکوب کارگران و فعالان کارگری به جرم دفاع از حقوق صنفی و بازداشت و صدور احکام سنگین برای ده‌ها نفر از آن‌ها، تغییر در شرایط فعلی نیازمند یک حرکت گسترده و همگانی است.
بنا بر آنچه در فراخوان این کمپین که اول اردیبهشت ماه ۱۳۹۲ منتشر شده، آمده است: «بی‌توجهی به بحران اشتغال، وضعیت معیشت کارگران و تعیین دستمزدی به میزان یک سوم خط فقر اعلام شده در سال جاری، بدون حق تشکل مستقل کارگری، اعتراض و اعتصاب و دفاع از حقوق کارگران، کار و زندگی کارگران را با دشواری‌های بی‌سابقه‌ای روبروکرده است.»
خدیجه مقدم با تاکید بر اینکه «ما فقط می‌خواهیم صدای کارگران ایران باشیم»، می‌گوید: «الان مهم‌ترین مسئله کارگران معیشت آن‌ها است. خط فقری که خود دولت اعلام کرده یک میلیون و پانصد هزار تومان است، ولی حقوقی که شورای عالی کار برای سال ۹۲ برای کارگران درنظر گرفته ۴۸۷ هزار تومان است، یعنی یک سوم خط فقر و البته با افزایش تورمی که در سال جدید داشتیم، این خط فقط به یک میلیون و هفتصد هزار تومان می‌رسد و اگر حتی حقوق کارگران در حد همین خط فقر هم باشد، همچنان زندگی مشکلی خواهند داشت. برای همین این کمپین در مرحله اول به وضعیت معیشت کارگران می‌پردازد و البته مسایل دیگری مثل سوانح کار، زنان کارگر، کارگران افغان و کودکان کار را نیز مورد توجه قرار می‌دهد.»
در همین زمینه، به پیوست فراخوان کمپین، گزارش جامعی از وضعیت کارگران در هرکدام از محورهایی که خدیجه مقدم به آن‌ها اشاره کرده، آمده است. برپاکنندگان این کمپین امیدوارند که فعالان مدنی و رسانه‌ای طی ۱۱ روز آینده به تفصیل درباره هرکدام از این محور‌ها کار کنند.
خدیجه مقدم، حمایت جنبش زنان از کمپین معلمان در مهرماه سال گذشته را یک نمونه موفق از همکاری‌های بین جنبشی در این زمینه معرفی می‌کند: «مثلا در کمپین حمایت از معلمان، فعالان جنبش زنان بیانیه‌ای صادر کردند و به صورت فردی و سازمانی از این حرکت حمایت کردند، درباره آن مطلب نوشتند و کلیپ درست کردند. از سوی دیگر حامیان مادران پارک لاله نیز در شهرهای مختلف دنیا در حمایت از این کمپین تجمع کردند و تلاش کردند که صدای معلمان را به گوش دیگران برسانند.»
با وجود تعیین دوره ۱۱ روزه برای این کمپین، قرار نیست که این حرکت محدود به همین زمان شود و دست‌اندرکاران آن با ایجاد یک صفحه
فیس بوک تلاش دارند که پس از اول ماه مه نیز همچنان پیگیر حقوق کارگران باشند و توجه افکار عمومی داخلی و بین‌المللی را به مسئله نقض حقوق کارگران در ایران جلب کنند.
