در سحرگاه یکشنبه، نوزدهم اردیبهشت ماه سال هزار و سیصد و هشتاد و نه، دستگاه قضایی- امنیتی جمهوری اسلامی، فرزاد کمانگر، معلم کامیارانی را به همراه چهار زندانی سیاسی دیگر -علی حیدریان، شیرین علم‌هولی، فرهاد وکیلی و مهدی اسلامیان- بدون اطلاع وکلا و خانواده‌ها به صورت پنهانی در زندان اوین به دار آویخت.
این اعدام‌ها در شرایطی انجام شد که بر طبق قوانین جمهوری اسلامی نیز دستکم پرونده‌ی سه تن از نامبردگان، منجمله فرزاد کمانگر، در مرحله‌ی بازنگری (اعمال ماده‌ی ۱۸) قرار داشت.
... اکنون و علی‌رغم گذشت سه سال از این واقعه، خانواده‌های اعدامیان نوزده اردیبهشت هیچ نشانی از محل دفن عزیزانشان ندارند.
شعر زیر به مناسبت 19 اردیبهشت (روز معلم آزاده) و در وصف فرزاد کمانگر نوشته شده است.
دیری است شام ظلم بر این ملک چیره است حتی خیال نور گناه کبیره است
جرم بزرگ مرغ سحر نغمه خواندن است تقصیر رود بیهده بر جا نماندن است
هر لحظه حق زیستن انکار می شود در هر سپیده فاجعه تکرار می شود
"عشق و صفا و پاکی و اندیشه و خرد بی هیچ شبهه ای" به اوین راه می برد
علم وهنر به مسلخ بیداد می کشند بر دار زان سبب سر فرزاد می کشند
زیرا نگاش سوی افق های دور بود آموزگار شادی و امید و شور بود
می دید کودکان گل نشکفته پرپرند در زیر بار فقر چه سان رنج می برند
چون ماهی سیاه که عزم سفر کند دل برکند ز برکه به دریا نظر کند
برخاست تا که دین خودش را ادا کند می خواست تا به راه صمد اقتدا کند
با بچه ها به دامن کوه و کمر زدند "با بال شوق " تا خود خورشید پر زدند
بای برابری" چو به ذهنش خطور کرد دیگر زمرز سرخ ستمگر عبور کرد"
ناگه سپاه جهل و تباهی بتاختند او را به جرم عشق محارب شناختند
برگ خزان رسیده " به فصل بهار شد هرچند سر به دار ولی "کامیار" شد"
چونان شهاب هیبت شب را شکست و رفت "یک دم در این ظلام درخشید و جست و رفت"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر