شهرام احمدی زندانی اهل‌سنت بند ۳۵۰ اوین که به اعدام محکوم شده و در ۷ دی ماه ۱۳۹۱ برادرش بهرام احمدی در زندان قزل‌حصار کرج اعدام شده، طی نامه‌ای می‌نویسد: «ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﯼ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮﯼ ﻭ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺎﻩ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﮐﻨﻨﺪ اینجانب اتهام واهی اقدام مسلحانه را رد ﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﯾﻨﺠﺎﻧﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺣﻖ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻭﺗﺒﻌﯿﺾ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻏﺮﺑﯽ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ.»
متن کامل نامه را در زیر می‌خوانید:
ﻣﻦ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻬﺮ۱۳۶۶ﺍﻫﻞ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۶ ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ ۱۳۸۸ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﻓﻌﺎﻝ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﺪﻡ.
۳۳ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﻭ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۴۳ ﻣﺎﻩ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺷﺪﻡ.
ﻣﻦ ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺍﺣﻤﺪﯼ (ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﺬﻫﺒﯽ) ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺑﺪﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﻡ، ﺩﺭ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺗﺤﺼﯿﻼﺗﻢ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻮﺀ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ.
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۸۷ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﺧﻮﻧﺪﻫﺎﯼ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﺕ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮﺩ؛ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺍﻗﻠﯿﺖ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺭﮊﯾﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ.
ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﻠﺴﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺭﮊﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﺕ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﺷﻌﺎﺭ ﺗﻮخالی ﻭﺣﺪﺕ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻧﮑﻨﯿﻢ.
ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﺕ ﻣﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ.
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۶ ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ ۸۸ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻨﺰﻝ ﻫﺪﻑ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﺍﺭﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺯﺧﻤﯽ ﻭ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﺪﻡ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﯿﺮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﻣﺎﻏﻢ ﻭ ﺳﺮﻡ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺍﻻﻥ ﻫﻢ ﺟﺎﯼ ﺑﺨﯿﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﻫﺴﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻣﺎﻏﻢ ﺭﺍ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺟﻮﺵ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻣﺸﮑﻞ ﺩﺍﺭﻡ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻬﻮﺵ ﺁﻣﺪﻡ ﺑﺎﺯﺟﻮﻫﺎﯼ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﺎﺕ ﺩﺭﻭﻏﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﻀﺎ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﻀﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺫﯾﺖ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻏﺬﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﺑﻪ سپاه ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﺭﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﭙﺎﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺘﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﯿﻢ.
ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺍﻣﻀﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ. ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺍﺫﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺟﻮﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺑﺪﻥ ﻣﻦ ﺩﭼﺎﺭ ﺯﺧﻤﻬﺎﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺷﮑﻤﻢ ﺿﺮﺑﻪ ﺯﺩ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺯﺧﻤﻢ ﻭ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯼ ﺷﺪﯾﺪ ﺁﻥ ﺷﺪ.
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺍﺳﻤﯽ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺪﻧﻢ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺗﺎ ۲۰ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ.
۶ ﺑﺎﺯﺟﻮﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﻮﺍﻻﺕ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘند. ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻮﮐﺮﻫﺎﯼ ﺑﺮﻗﯽ ﻣﺮﺍ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﺷﺒﻬﺎ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۶ ﻣﺎﻩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﯾﮏ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺎﺯﺟﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ. ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﺵ ﮐﺮﺩﻩ، ﺳﭙﺎﻩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ.
ﭼﺮﺍﻍ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﻮﺍﯼ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﺮﻣﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ. ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺷﯿﺮ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺁﺏ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﻢ.
ﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﺩﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺍﺗﺎﻕ ۱ ﻣﺘﺮ ﺩﺭ ۲ ﻣﺘﺮ ﺑﻮﺩ. ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﻭﻓﻦ ﻭ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺼﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۱۰ ﻣﺎﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ. ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺘﻮﻭ ﺑﺎﻟﺶ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۴ ﻣﺎﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۱۰ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺯﯾﺮ ۱۸ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﺎﺕ ﺩﺭﻭﻏﯿﻦ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻭﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۱۲ ﻣﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ۴ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻠﻔﻦ ﻭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ.
ﻭﻗﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺭﺋﯿﺲ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﻭ ﻣﺸﺖ ﻭ ﺳﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﮐﺘﮏ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍ ﮐﺮﺩﻡ. ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﺯ ﻓﻠﻔﻞ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﯾﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ﻭﺳﻂ ﺍﺗﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻬﻮﺵ ﺁﻣﺪﻡ ﺑﻬﻢ ﺳﺮﻡ ﻭﺻﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ۵ ﻣﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﻪ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻧﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ. ﺑﺎ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻃﯽ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺁﺧﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﻋﻼﻑ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۱ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻡ.
ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۶ ماه ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺎﺯﺟﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺫﯾﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻏﺬﺍ ﻭ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﻣﺎﻥ ﺍﺻﻼ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ. ﺁﺏ ﺁﺷﺎﻣﯿﺪﻧﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﺏ ﭼﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻨﮓ ﮐﻠﯿﻪ ﻣﻦ ﺷﺪ.
ﺍﻻﻥ ﻫﻢ ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۳۳ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎﯼ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﻭ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﯾﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺪﯾﺪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﯽ ﯾﺎ ﺗﻔﻬﯿﻢ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻧﺪ.
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎ ﺍﺛﺮ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺍﻣﻀﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۳۳ ﻣﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﯾﻦ ﺑﻨﺪ ۲۰۹ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻃﯽ ﻣﺴﯿﺮ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺳﺎﻋﺖ ۱۱ ﻇﻬﺮ ﺗﺎ ۱۲ ﺷﺐ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻧﻪ ﻧﻬﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯿﻢ.
ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﯾﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ ﺧﻼﺻﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ۱۲ ﺷﺐ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ۳۵۰ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ۷ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺨﻮﻑ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻟﺨﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﻭ ﭘﺎﺷﻮ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺳﺎﯾﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺲ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ. ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ۴ ﺳﺎﻟﻦ ۱۰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۲ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﺎ ۶۰۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ۲۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۱۱ \۷ \۹۱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺷﻌﺒﻪ ۲۸ ﺑﻪ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻘﯿﺴﻪ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻭﮐﯿﻞ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺩﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻭﮐﯿﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﻭﮐﺎﻟﺘﻢ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﺪ.
ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺷﺪﯾﻢ؛ ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﺪ ﻭﮐﯿﻠﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺭﺍ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﻠﺐ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﻮﮐﻞ ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﮐﺎﺭﺩ ﻣﯿﻮﻩ ﺧﻮﺭﯼ ﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ.
ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ: ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺷﯿﺪ ﺑﺮﻭﯾﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﻌﺪﺍ ﻻﯾﺤﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻓﺎﻉ ﺑﻪ ﻭﮐﯿﻠﻢ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ. ﻓﻘﻂ ۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺩﮔﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۲۳ﻣﻬﺮ ۹۱ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝ ﺣﺼﺎﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭﺗﺎ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۷ ﺩﯼ ۹۱ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎﯼ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﯿﭻ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﯾﺎ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۷ﺩﯼ ۹۱ ﺍﻋﺪﺍﻣﺶ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۲ ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ۹۲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۴ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﺮﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻭﮐﯿﻠﻢ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻭﮐﯿﻠﻢ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﯼ ﺣﮑﻢ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺭﺍ ﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻻﯾﺤﻪ ﺍﯼ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺩﺍﺩ.
ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﯿﻢ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۱۲ﺗﯿﺮ ۹۲ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۶ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﺁﻣﺪ، ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ، ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ۶ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﮐﺮﺩﯾﻢ.
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﭼﻮﻥ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻣﺎﻥ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﮐﺮﺝ ﺑﻪ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺮﯾﻠﯽ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻐﺰﯼ ﺷﺪﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻧﯿﺰ ﺯﺧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ. بعد ازاین جریان درتاریخ۱۷/ ۷/ ۹۲من را به سلول انفرادی ۲۴۰ انتقال دادند.
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ۷ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻡ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻐﺰﯼ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ، ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ ﭼﺸﻢ ﭼﭙﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﺪﻧﺶ ﻧﯿﺰ ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻧﯿﺰ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﻦ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻃﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻣﺎﻥ (ﺳﻨﻨﺪﺝ) ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪﯼ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﺸﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻫﯿﭻ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ اوین ﺗﺤﺖ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﯼ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ. ﻟﺬﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﯼ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮﯼ ﻭ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺎﻩ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﮐﻨﻨﺪ اینجانب اتهام واهی اقدام مسلحانه را رد ﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﯾﻨﺠﺎﻧﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺣﻖ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻭﺗﺒﻌﯿﺾ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻏﺮﺑﯽ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ.
ﺷﻬﺮﺍﻡ ﺍﺣﻤﺪﯼ ۱۶/ ۱۲/ ۹۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر