تنها دارو در زندان بندرعباس داروهای روانگردان ومتادون است

وضعیت زندان بندرعباس اسفبار است ومسئولان برای تفکیک زندانیان سیاسی از عادی، هم‌چون گذشته، وعده‌ی ماه آینده را می‌دهند.

به گفته‌ی یکی از زندانیان بند ۱ زندان بندرعباس به گزارشگر هرانا، اگر در زندان کسی بیماری ساده‌ای مانند سرما خوردگی داشته باشد حتی داروهایی نظیر قرص سرماخوردگی و شربت سینه برای درمان این بیمار وجود ندارد و فقط قرص‌های روانگردان و متادون به زندانیان داده می شود. کسی هم معمولاً به بهداری منتقل نمی‌شود و هفته‌ای دوبار پزشک به سالن زندان می‌آید و چند نفری را ویزیت می‌کند که اگر دارویی بنویسد، به دلیل عدم وجود این داروها در داروخانه‌‍‌ی زندان عملاً بی‌فایده است."

وی اضافه کرد: "دندانپزشک هم ماهی یکبار می‌آید و جز کشیدن دندان کار دیگری انجام نمی‌دهد؛ چشم پزشک هم که هر شش ماه یکبار به بهداری زندان مراجعه می‌کند."

این زندانی گفت: "در بند ۱ زندان بندر عباس ۱۵ اتاق وجود دارد و به دلیل کمبود جا فقط  ۱۱ نفر جای خواب دارند و معمولاً چهار نفر در هر اتاق کف خواب هستند. آمارمان هم هیچ وقت از ۲۷۰- ۲۸۰ نفر کمتر نمی‌شود و بر همین اساس همیشه پنجاه نفر حداقل در راهرو می‌خوابند و شب‌ها به هنگام  دستشویی رفتن باید از روی این افراد که ما به اصطلاح می‌گوییم، کارتون خواب هستند، رد شویم."

وی ادامه داد: "حشراتی چون سوسک و ساس در فضای زندان بیداد می‌کند. روشنایی فقط از ساعت ۵ عصر تا ۱۰ شب برقرار است و بعد از ساعت ۱۰ تنها چند لامپ در کریدورها روشن  است و بعد از این ساعت امکان مطالعه در سلول‌ها وجود ندارد. برخی از زندانیان سیاسی حق خروج از بند و حتی حق استفاده از کتابخانه را هم ندارند، این در حالیست که زندانیان عادی بعضاً به بهانه‌ی رفتن به باشگاه، نماز جماعت و یا صنایع دستی از بند خارج می‌شوند."

به گفته‌ی وی زندانیان سیاسی تحت نظر بهرام کشتزار، رئیس حفاظت، هستند. او فردی است که از اعضای ساواک هم سخت‌گیرتر است و مجوز تردد به برخی از زندانیان سیاسی را نمی‌دهد.

وی با بیان اینکه استفاده بیش از حد از کافور، طعم همان غذاهای بی کیفیت  و ناکافی را نیز تلخ می‌کند، گفت: "ما اجاق و یخچالی در بند ۱ نداریم، تنها یک جا یخی هست که روزانه یک غالب یخ آن هم به قیمت ۳۵۰۰ تومان در آن یافت می‌شود."

وی در ادامه با تاکید مجدد بر بدتر شدنِ کیفیت غذا نسبت به قبل گفت: "در راستای خصوصی سازی، در زندان رستورانی ساخته شده و تنها در آنجا غذایی مناسب یافت می‌شود اما قیمت آن بسیار بالاست. بطور مثال یک دست چلو کباب کوبیده بدون هیچ گونه مخلفاتی، هشت هزار تومان است."

این زندانی در ادامه گفت: "آب اینجا بد بو و بد طمع است حتی جوشانده‌ی آن نیز طمع ماهی گندیده می‌دهد. برق که قطع می‌شود آب و تلفن هم قطع می‌شود، در هر سالن تنها دو خط تلفن که کارتی نیست و توسط مخابرات زندان کنترل می‌شود، وجود دارد و روزهای جمعه و تعطیل هم حق استفاده از آن را نداریم. با توجه به زمان استفاده از تلفن‌ها (۸ صبح تا ۵ بعد ازظهر) و تعداد نفرات در بند (۲۷۹ تن) برای هر نفر ۲ تا ۳  دقیقه زمان وجود دارد که برخی از زندانی‌ها زمان خود را به دیگران می‌فروشند. مسئولین زندان پولی را بابت تلفن زندانیان در ابتدای هر ماه به مخابرات می‌دهند و میزانی که زندانیان تماس می‌گیرند، مشخص است و مابقی پول به جیب مسئولین زندان می‌رود که حداقل ماهیانه ۳۰ ملیون تومان می‌شود.

هم‌چنین زندانیان بارها درخواست کرده‌اند که تلفن کارتی گذاشته شود زیرا در حال حاضر هنگامی که پرینت تلفن‌ها را وارد زندان می‌کنند همه‌ی زندانیان به شماره‌های یکدیگر دسترسی پیدا می‌کنند و این مشکل بزرگی از قبیل مزاحمت‌های تلفنی برای خانواده‌ی زندانیان به وجود آورده است."

این زندانی بیان کرد: "هنگام قطعی برق، هوا کش‌ها هم خاموش می‌شوند ما در فضای ۳۰۰ متر مربع با همان آمار ۲۷۹ نفر که گاهی به بالاتر از ۳۰۰ نفر هم می‌رسد؛ هستیم. زندانیان درهمان فضا سیگار، تریاک و حشیش می‌کشند و به دلیل عدم وجود پنجره در بندها، راهی برای تنفس باقی نمی‌ماند."

وی با اشاره به اینکه مسئولین هم‌چنان وعده می‌دهند بندی که قرار بود برای سیاسیون تاسیس شود تا یک ماه دیگر آماده می شود، گفت: "هواخوری زندان هم که تنها در ساعاتِ خاصی می‌توان از آن استفاده کرد، دیواری ۶ متری دارد که با آجر و سیمان پوشانده شده و بین دو بند مشترک است. هنگامی که فاضلاب‌ها بالا می‌زند بوی تعفن همه جایش را می‌گیرد و کسی دیگر نمی‌تواند از آن محیط استفاده کند، حتی افراد سیگاری هم حاضر نیستند با توجه به این شرایط به هواخوری بروند؛ در حالیکه ما مجبوریم دستکم برای خشک کردن لباس‌هایمان هم که شده، به آنجا برویم. مسئولین زندان می‌گویند این زندان قدیمی است و درست شدنی نیست. این زندان گنجایش ۳۰۰ تا ۴۰۰ نفر را دارد در حالیکه اکنون بین چهار تا پنج هزار زندانی دارد."

وی افزود: "در زندان روزنامه و مجله هم وجود ندارد و لوازم بهداشتی و شوینده نظیر صابون، شامپو و پودر رختشویی که قبلا ماهیانه یکبار به زندانیان داده می‌شد هم در حال حاضر، نیست؛ هم‌چنین مایع ظرفشویی، دستشویی و سرویس نظافت راهروها هم اشتراکی است و بایستی ماهیانه ۲۰ هزارتومان بدهیم. در فروشگاه زندان نیز فقط اجناسی نظیر کنسرو ماهی، بیسکویت، کیک و آب‌میوه فروخته می‌شود که معمولاً تاریخ مصرفش به سر آمده و همین موارد هم از تولیدات خارجی هستند و دو تا سه برابر قیمت بیرون فروخته می‌شود. بطور مثال نوشابه‌ای که در بازار ۱۷۰۰ تومان است در زندان ۲۵۰۰ تومان فروخته می‌شود. عباس پرموزه، مسئول فروشگاه زندان به هیچ یک از اعتراض‌های زندانیان توجه نمی‌کند. فروشگاه‌های زندان حداقل ماهی ۴۰ تا ۵۰ ملیون تومان درآمد دارد."